Heute habe ich es endlich geschafft, bis ans Ende des Überlingersees zu fahren. Ich bin von Uhldingen nach Ludwigshafen gefahren. War eine schöne gemütliche Strecke bei schönstem Wetter.
Ludwigshafen hat früher Sernatingen geheissen. König Ludwig von Baden hat der Stadt umbenannt. Von Hafen aus sehe ich eine kurvige Dame, die Jolanda heisst.
Der Skipper und seine Frau sind spazieren gegangen. Es gibt ganz viel zu sehen. Als erstes kamen sie an den Giesskannenbaum vorbei. Dazu haben sie mir folgende Geschichte erzählt:
von August Immanuel Wieshoff
Es war einmal, vor vielen langen Jahren, in einer Zeit, als das Wünschen noch half, ein Jüngling, der kehrte aus der weiten Ferne Heim nach Sernatingen. Sein grösster Wunsch war es, nun endlich die Frau zu freien, nach der er sich seit Jahren schon verzehrte, und die auf ihn zu warten versprochen hatte.
Doch als er eintraf in seinem Dorf, oh weh, musste er feststellen, dass sich ein tiefer Graben zu seinem Nachbarsdorf aufgetan hatte. So tief, dass er ihn nicht queren konnte, und so breit, dass er ihn kaum umrunden konnte, noch dazu wurde der einzige Weg, der um ihn geführt hätte, am Espasingereck von einem Wesen namens Mörlebäck bewacht, dass ein wundersam bedrohliches Bild bot. So setzte er sich an die Kante des Grabens, und weinte gar fürchterlich. Da plötzlich, erschien ihm eine gute Fee, die sein herzergreifendes Schluchten erbarmt hatte.
Sie sprach zu ihm: «Wandere entlang den Weg des Giessbachs, dort wirst Du finden einen Baum, der trägt viele Kannen, die sich täglich neu füllen. Nehme jede einzelne, und fülle sie in den Graben, und eines Tages wird das Wasser so hoch und so klar sein, dass man den Boden sehr! An diesem Tage wirst Du den dann neuen See kreuzen und Deine Geliebte in die Arme schliessen können».
So begann er sein neues Tagwerk, und fortan schleppte er viele Jahre tagaus, tagein viele Kannen Wasser durch das Dorf, und jeden Morgen waren die Kannen erneut gefüllt. Eines Tages, er konnte kaum noch sich erinnern, wann alles begann, blickte er hinab auf den Grund und plötzlich: er sah den Boden! Flugs sprang er auf sein Floss, querte das Wasser, und traf am anderen Ufer auf sein geliebtes Weib! Und wenn sie nicht gestorben sind, so leben sie heute noch glücklich beieinand.
So wisset Ihr nun, wie alles geschah, und wie der See zu seinem Namen kam.
Danach ging es dann weiter zu dem Ludwigshafen Schluchtenweg. Ist ein sehr schöner Weg, mit schöne Brücken.
Vandaag heb ik eindelijk het einde van de Überlingersee bereikt. Ik ben van Uhldingen naar Ludwigshafen gevaren. Het was een lekker rustig en prachtig weer.
Ludwigshafen heette vroeger Sernatingen. Koning Ludwig van Baden heeft de stad hernoemd. Vanaf de haven zie ik een rondborstige dame die Jolanda heet.
De schipper en zijn vrouw zijn gaan wandelen. Er is veel te zien. Het eerste wat ze passeerden was de gieterboom. Ze vertelden me er het volgende verhaal over:
van August Immanuel Wieshoff
Er was eens, vele jaren geleden, in een tijd waarin wensen nog hielpen, een jonge man die van ver terugkeerde naar Sernatingen. Zijn grootste wens was om eindelijk te trouwen met de vrouw waar hij al jaren naar verlangde en die beloofd had om op hem te wachten.
Maar toen hij in zijn dorp aankwam, o jee, ontdekte hij dat er een diepe greppel was ontstaan naar het naburige dorp. Zo diep dat hij er niet overheen kon, en zo breed dat hij er nauwelijks omheen kon, bovendien werd het enige pad dat er omheen zou hebben geleid bij Espasingereck bewaakt door een wezen dat Mörlebäck heette en dat een wonderlijk dreigend beeld opriep. Dus ging hij op de rand van de sloot zitten en huilde vreselijk. Plotseling verscheen er een toverfee voor hem die medelijden had met zijn hartverscheurende verdriet.
Ze zei tegen hem: «Loop langs het pad van de Giessbach, daar zul je een boom vinden die vele kruiken draagt die elke dag vollopen. Neem elke kruik en vul ze in de greppel, en op een dag zal het water zo hoog staan en zo helder zijn dat je de grond heel duidelijk zult zien! Op die dag zul je in staat zijn om het nieuwe meer over te steken en je geliefde te omhelzen.
Zo begon zijn nieuwe dagtaak, en vanaf dat moment droeg hij vele jaren lang, dag in dag uit, vele kruiken water door het dorp, en elke ochtend werden de kruiken weer gevuld. Op een dag, hij kon zich nauwelijks herinneren wanneer het allemaal begon, keek hij naar de bodem en plotseling: hij zag de bodem! Snel sprong hij op zijn vlot, stak het water over en ontmoette zijn geliefde vrouw op de andere oever! En als ze niet gestorven zijn, leven ze vandaag de dag nog steeds gelukkig samen.
Dus nu weet je hoe alles is gegaan en hoe het meer zijn naam heeft gekregen.
Daarna gingen we verder naar de Ludwigshafen Gorge Trail. Het is een heel mooi pad met prachtige bruggen.
Schreiben Sie einen Kommentar